Κι έρχεται εκείνο το κομβικό σημείο στη ζωή ενός ανθρώπου που οι γυάλινοι τοίχοι θρυμματίζονται με κρότο γύρω του για να δει και να καταλάβει πράγματα που το γυαλί αλλοίωνε με την υπέρμετρη αντανάκλαση φωτός. Παχιά λόγια, εκθαμβωτικά χαμόγελα, βήματα που έμοιαζαν να φτιάχνουν χνάρια πάνω σε δρόμους από μπετόν αλλά αποδείχτηκαν τόσο ευμετάβλητα σαν να έγιναν στην άμμο. Και σ' αυτό το σημείο, όσο κι αν η φωνή θέλει να σχηματίσει τις λέξεις "Δεν πειράζει, καλή καρδιά", το παράπονο και η γνώση πως για μία ακόμη φορά η καρδιά τύφλωσε τη λογική, κατακρημνίζουν κάθε αφελή απόπειρα κατανόησης.
Με δυο λόγια, όσο μεγαλώνουμε μαθαίνουμε. Κι όσο μαθαίνουμε είναι καλό να χρησιμοποιούμε κάθε ικμάδα των εμπειριών μας προς αποφυγή παρόμοιων λαθών και υπέρμετρης εξιδανίκευσης ανθρώπων και συμπεριφορών. Γιατί το δις εξαμαρτείν, τρίτη φορά δεν συγχωρείται....
Άλλωστε οι λυκοφιλίες με την προσωπίδα της φιλίας έρχονται και παρέρχονται, πότε ανώδυνα και πότε αφήνοντας πίσω τους μικρές ή μεγάλες πληγές.
Οι αληθινές φιλίες όμως, αυτές που αντέχουν στα γκρίζα σύννεφα και στις φουρτούνες, δεν έχουν ημερομηνία λήξης κι είναι δώρο θεϊκό, δώρο για το οποίο αξίζει να σπάσουν οι γυάλινοι τοίχοι αμέτρητες φορές.
Λίγα λόγια από καρδιάς σήμερα....
Με αγάπη,
Ευαγγελία Ευσταθίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου